[PODCAST] Afl. 1 Alexander Haesaert Secretaris ACOD LRB

In de eerste aflevering van deze podcastreeks trekken we naar de Zilverstraat in Brugge, daar vind je de uitvalsbasis van onder andere Solidaris, ABVV en ook de Brugse afdeling van ACOD. We praten er met Alexander Haesaert. Hij is sinds 2022 bestendig secretaris voor ACOD Lokale en Regionale Besturen. We praten over de privatisering van het Henri Serruysziekenhuis in Oostende en wat hiervan de gevolgen zijn voor het personeel en de patiënt.

Je kan de podcast beluisteren via onderstaande player.
We hebben ook een volledig uitgetypte versie van de podcast voorzien hieronder.

Welkom bij de podcast Niet winst, maar welzijn. In een tijd waarin gezondheid en sociaal welzijn vaak ondergeschikt worden gemaakt aan winstbejacht, bieden wij een tegengewicht aan privatisering en commercialisering. Ons doel is eenvoudig, maar essentieel.

We bevorderen van een samenleving waarin de zorg voor elkaar centraal staat. In deze podcast laten we onze stem horen voor een toekomst waarin niet winst, maar welzijn de maatstaf is. Voor onze eerste aflevering trekken we naar de Zilverstraat in Brugge.

Daar vindt u de uitvalsbasis van onder andere Solidaris, ABVV en ook de Brugse afdeling van ACOD. We praten er met Alexander Haesaert. Hij is sinds 2022 bestendig secretaris voor ACOD-LRB, dat zijn de lokale en regionale besturen van West-Vlaanderen. Daarvoor werkte Alexander ook als verpleegkundige op de spoedgevallen dienst van het AZ Sint-Jan in Brugge. Het laatste publiek ziekenhuis in West-Vlaanderen.

Alexander, we kennen u elkaar al toch een aantal jaar.

En ik hoor u altijd zeggen op de verschillende vakbondsvergaderingen het belang van het AZ Sint-Jan als het laatste publiek ziekenhuis in West-Vlaanderen. Ja, waarom is dat eigenlijk?

Wel, ik denk dat de aanwezigheid van een publiek ziekenhuis marktregulerend werkt. Als er publieke zorg in de nabijheid is, zal dat ook de prijzen in de buurt gaan drukken.

De prijzen zijn laag in vergelijking met streken of besturen waar er geen publieke zorg is. En dan denk ik dat er al een eerste belangrijk punt aangehaald wordt, namelijk betaalbaarheid van de zorg. En ik denk dat de beste garantie voor betaalbare zorg een publiek ziekenhuis is.

Misschien eerst even voor de mensen die daar eigenlijk nog niet helemaal in mee zijn. Want het verschil, openbaar, privaat, publiek, is iets wat niet alleen bij ziekenhuizen voorkomt. Het komt ook voor bij woonzorgcentra, bij kinderdagverblijven.

Wat is nu eigenlijk concreet voor iemand die gebruik maakt van dergelijke diensten als ziekenhuizen, woonzorgcentra, kinderdagverblijven. Wat is nu het verschil tussen publiek en privaat?

Wel, publieke zorg wordt eigenlijk geleverd door de overheid. En wordt gereguleerd door de overheid.

Privézorg zit in de handen van privéondernemers, van bepaalde grote bedrijven. En dat is toch een groot verschil in benadering naar de zorg toe. Je hebt de winstlogica, die vooral primeert bij de private zorginstellingen. En dan heb je eigenlijk ook de patiëntveiligheid, de kwaliteitszorg. Die zaken primeren uiteraard bij de publieke zorg. Dit is natuurlijk wel een beetje heel extreem gesteld, zo een vaart loopt het natuurlijk niet, maar het is wel een belangrijk kenmerk.

Ja, want je haalt vooral dat financiële aspect ook aan voor de patiënten. Maar zijn er dan nog zaken waarom patiënten beter kiezen voor die publieke zorg?

Ik denk dat het vooral het feit is dat er meer handen in de zorg aanwezig zijn in de publieke zorg. Ik ga dat een beetje uitleggen. Dus wat gebeurt er: je hebt je personeel die erin gezet wordt, je hebt daar een bepaalde normering voor. In de publieke zorg gaan ze altijd boven die norm.

In het privaat is dat ietsje moeilijker. Uiteraard, de winst primeert daar en er zijn wel andere belangen aanwezig. En dan zie je dat de handen aan bed, dus de handen in de zorg, iets minder zijn.

En hoe kunnen we dat nu vaststellen? We zien dat heel goed. Het is zoiets als een bovennormpersoneel. We zien dat in bepaalde publieke centra, het bovennormpersoneel ongeveer 30% is van de bestaffing.

Dus je hebt 100% je norm en dan haal je nog eens 30% erboven, een bovennormpersoneel.

We zien dat vanuit de overheid bovennormpersoneel ook nog gesubsidieerd wordt, gesponsord wordt. Dus de overheid betaalt nog 15% uit aan het bovennormpersoneel.

En wat ziet we dan gebeuren? Bij de publieke zorg, bij zorginstellingen, vooral in de WZC’s is dat zo’n geval. Bij de rusthuizen zie je dat een bovennormpersoneel ongeveer rond de 30% bedraagt in de publieke zorg. Bij alle rusthuizen die afhankelijk zijn van steden en gemeenten, de vroegere OCMW rusthuizen.

Dan zie je dat de VZW’s, dan zit je al met een private speler. De VZW’s, die eigenlijk geen winst mogen maken. Die variëren dan in feite, ik denk dat zij ongeveer rond de 15% hangen, bovennormpersoneel.

Dat is juist het bedrag dat nog gesponsord wordt, dat nog gesubsidieerd wordt door de overheid. En dan zie je dat de echte privéspelers, dus de profitorganisaties, eigenlijk niet met bovennormpersoneel werken. Dat wil zeggen dat die mensen eigenlijk wel volgens de normering werken, maar nooit erboven gaan.

En dan zie je dan dat uiteindelijk, als je ergens in een privé rusthuis of in een ziekenhuis te werk gesteld wordt, dat die werkdruk daar veel hoger is. Omdat er veel minder marge is voor mensen die bovenuit vallen door ziekte enzovoort, door afwezigheden. Dan zie je dat er bijna geen marge meer is.

Terwijl dat in de publieke zorg, in de publieke rusthuizen, dat iets meer is. Dus je hebt dan meer marge en je hebt ook meer handen aan bed.

Dus bijvoorbeeld, ik word opgenomen in een publieksziekenhuis. Een dienst van twintig bedden. Ga ik daar eigenlijk, in principe, meer verpleegkundigen terugvinden op die dienst, dan wanneer dat het geval zou zijn bij een privaat ziekenhuis.

Ja, dat klopt. En dat zie je ook in de cijfers.

Ik denk dat Solidaris daar in het verleden een studie over gemaakt heeft. Er zijn ook een paar parlementaire vragen gesteld geweest, onlangs in verband met de bovennormpersoneel. Het bovennormpersoneel is onlangs ook uitgebreid van dertien en een half naar vijftien procent. Dus je ziet dat er daar wel vraag naar is.

En dat is ook wel belangrijk, want de mensen voelen dat ook aan bed. Als er daar niet veel mensen rondlopen. De verzorging is sowieso, ik ga niet zeggen dat dat minder is, of de kwaliteit minder is, maar de kans is heel reëel dat de patiëntvrijheid toch ietsje meer in drang komt. Dat de kwaliteitszorg ook iets minder is dan op plaatsen waar er meer handen aan bed zijn.

Dus als samenvatting, voor de patiënten is de publieke zorg beter, want het is betaalbaarder, je hebt eigenlijk meer handen aan bed, meer mensen die instaan voor je verzorging. Natuurlijk, als vakbondssecretaris is ook het personeelsbeleid wel belangrijk daarin.

Wat is voor het personeel een belangrijk verschil tussen tewerkgesteld worden in de publieke zorg of in de privaatziekenhuis?

 Het varieert een beetje van je statuut. Dat je je ook kunt onderhandelen als vakorganisatie. Ik zou zeggen, dat is vooral een plaatsgebonden materie.

Bij het ene rusthuis, en dat kan privé of publiek zijn, heb je iets beter voorwaarden dan een ander. Maar vroeger was het zo meer de gewoonte dat het personeel van de publieke ziekenhuizen iets meer vakantie hadden. En dat de personeelsleden bij private zorginstellingen iets minder vakantie hadden maar dan iets meer betaald werden op extra prestaties.

Nu ondertussen is dat iets meer gelijk aan het lopen. De verschillen daaromtrent zijn vooral plaatselijk, en is eigenlijk onderhandelingsmaterie.

Hoe beter de vakbondsafvaarding daar zijn werk doet, hoe beter voorwaarden je kan afdwingen.

Natuurlijk wel belangrijk voor het personeel. Je hebt nog altijd iets als vaste benoeming.

Uiteraard. Maar dat is ook iets dat nu langsgaan maar zeker doodbloed. De laatste 10-15 jaar zien we in de meeste zorginstellingen, toch, publieke zorginstellingen, dat er niet meer vast benoemd wordt, dat er niet meer gestatutariseerd wordt.

Je ziet die graad verminderen. En inderdaad, je had dan zeker meer werkzekerheid in die zin, dat als je vast benoemd werd, dat het best een moeilijk parcours was om je te laten ontslaan. Dus je moest daar heel wat verkeerd doen, voordat je ontslag kon krijgen.

Dat heeft al zijn voor- en nadelen en is in de zorg iets minder van belang. Maar een statutaire benoeming is in een lokaal bestuur heel belangrijk, omdat je dan eigenlijk meer onafhankelijk als ambtenaar kan werken. En dat je minder onder druk komt te staan van de politieke invloeden. Maar als je in de zorg statutair benoemd bent of niet denk ik niet dat dat nu op de dag van vandaag zoveel verschil uitmaakt aangezien dat de vraag naar personeel in de zorg zo groot is.

Maar dat heeft natuurlijk zijn implicaties. Bijvoorbeeld naar pensioen toe of als je ziek valt, dan is er een voordeel dat je statutair benoemd bent. Bij ziekte zijn er de zogenaamde ziektedagen, dan krijg je nog gedurende een lange periode je loon verder terwijl je als  contractueel je na een maand op de mutualiteit terugvalt.

Als vakbondssecretaris natuurlijk niet winst, maar welzijn is een initiatief, ook van ACOD, LRB West-Vlaanderen.

Je bent mee een van de initiatiefnemers van deze campagne. Wat mogen we van de campagne verwachten?

Ik denk dat we vooral de nadruk moeten leggen op publieke zorg. Ik denk dat het heel belangrijk is, dat we het zelf, en dan gaan we het voorbeeld geven van AZ Sint-Jan in Brugge, dat het heel belangrijk is dat we het ziekenhuis publiek kunnen houden omwille van de zaken die we al aangehaald hebben zoals betaalbaarheid en toegankelijkheid. Het mag niet zijn dat we aan klassengeneeskunde gaan doen, dat bepaalde aspecten of pakketten van de zorg of geneeskunde niet meer kunnen betalen worden door een bepaalde categorie van mensen.

Wij moeten ervoor zorgen dat de zorg nog altijd toegankelijk blijft, dat het betaalbaar blijft, dat het continu is. Dus niet dat het van voorbijgaande aard is.

Laat me even verduidelijken. We zien dat er al WZC’s op dit moment failliet gaan, enzovoort. Omwille van het feit dat bepaalde buitenlandse ondernemingen zich terugtrekken uit bepaalde aandelen.

Dus we zien dat bepaalde WZC’s, privaat WZC’s, nu overkop gaan. En dan is er altijd weer de staat, de overheid, of de lokale besturen die eigenlijk moet ingrijpen om de personeelsleden aan het werk te houden en voor de mensen die daar verblijven, de bewoners te zorgen zodat zij daar kunnen verder blijven wonen.

Dus ik denk dat continuïteit, betaalbaarheid, kwaliteitszorg, dat dat allemaal belangrijke kenmerken zijn van publieke ziekenhuizen. En op gebied van betaalbaarheid wil ik ook nog meegeven dat ze in Sint-Jan enkel nog werken met conventietarieven.

Dus alle artsen, geneeskeren, specialisten die daar tewerkgesteld zijn, zijn verplicht om zich te houden aan de conventietarieven. En zijn allemaal geconventioneerd. Dat is iets heel anders dan in private ziekenhuizen, waar ze bovenop het gewoon loon ook nog behoorlijk wat supplementen kunnen aanrekenen.

Ik stel voor Alexander, dat het even wat concreter gaan maken. Ik denk dat we wel kunnen stellen, wanneer we dit opnemen, zitten we daags na de verkiezingen.

We hebben een legislatuur afgesloten waarin de lokale en de regionale besturen een ware privatiseringsgolf hebben meegemaakt. Met de privatisering van het Serruysziekenhuis in Oostende heb je eigenlijk al een gigantisch dossier van ongeziene omvang achter de kiezen. Desastreuze gevolgen voor patiënten, voor personeel, kan je eigenlijk eens schetsen wat die gevolgen waren? Want als ik de context even meegeef, het Serruysziekenhuis in Oostende was een publiek ziekenhuis. Zat bij Sint-Jan, heeft zich afgescheurd van Sint-Jan is samengegaan met AZ Damiaan. Dat was een politieke keuze met gevolgen.

Ja, het was een politieke keuze, maar wel een keuze met gevolgen. Ja, inderdaad. Ik denk dat de politiek zich daar vergist in heeft. In die zin, in Oostende heb je twee ziekenhuizen, een publiek ziekenhuis en een privaat ziekenhuis. Het probleem was dat er zo’n groot cultuurverschil tussen die beide ziekenhuizen was, dat dat onoverbrugbaar was. En dat gaan we nog een beetje verder verduidelijken.

In AZ Damiaan heb je een meer archaïsche manier van werken. Je hebt de arts, je hebt de verpleegkundige. En als verpleegkundige, als je bepaalde zaken zag en je vond dat het niet terecht was, in principe zou je moeten kunnen overleggen met een arts, in AZ Damiaan is daar geen sprake van.

Je hebt ook bepaalde zaken, een bepaalde manier van werken die ook niet up-to-date was. Terwijl dat we in campus Serruys met de nieuwste technieken aan het werk waren, ook met de nieuwste apparatuur aan het werk waren, met enorm veel medezeggenschap van verpleegkundigen ten opzichte van dokters en omgekeerd. Het was meer multidisciplinair dat er daar gewerkt werd.

En dan zag je dat op het moment dat die twee verplicht samensmolten, dat die culturen niet verenigbaar waren. Dus je ziet dat er heel veel mensen ongelukken  lopen van campus Serruys omwille van het feit dat zij op die manier niet gewoon waren van te werken.

Bepaalde diensten werden ook gesloten. Ze waren verplicht te gaan werken naar Campus AZ Damiaan. Sommige diensten zijn in campus Serruys al gesloten.

De helft van het gebouw staat nu ondertussen al leeg, dat is absoluut geen goed verhaal.

En ik denk ook dat de bevolking daaronder lijdt. Want Serruys was zeer toegankelijk. Ook voor mensen die minder financiële aanslag hadden. En ja, die mensen konden zomaar binnen en buiten bij Serruys, ze werden goed verzorgd. In AZ Damiaan liggen die drempel toch veel hoger, omdat je, direct als je binnenkomt waarschijnlijk, al een behoorlijk voorschot moet betalen voordat je verder kan verzorgd worden.

Er zijn heel wat aspect daar die meespelen. Een ware cultuurschok.

Een heel andere manier van werken. Ook andere inzichten, ook in de verpleegkunde, in de medische wereld, verouderde technieken, verouderde apparatuur die gebruikt worden in AZ Damiaan.

Dit is ook zo op intensieve zorgen. Ik ken een collega die op intensieve zorgen werk.

Die zei van ja, we gaan twintig jaar terug in tijd. Dus daar stel je je vragen bij. En dat zijn twee ziekenhuizen die op anderhalve kilometer van elkaar liggen maar toch zo’n grote verschillen. Hebben op kwestie van benadering van een patiënt enzovoort. Dus ja, het was niet alleen het financiële, niet alleen het private tegen het publiek stelsel. Het was eigenlijk vooral twee culturen die in botsing kwamen met elkaar.

Ja, maar daarnaast ook heb je nu eigenlijk Serruys die een half spookziekenhuis geworden is. En toch eerder bijna leent tot een rondje urban exploring dan de nodige onderzoeken.

Er zijn ook al de verhalen van in Damiaan. Waar de Payconiq-codes ten toon liggen op de secretariaten waarmee onmiddellijk betaal kan worden.

We merken ook de toename van patiënten uit Oostende die van Serruys naar andere ziekenhuizen zoals het publiek ziekenhuis als het AZ Sint-Jan komen omwille van die betaalbaarheid.

Ja, dan moet ik toch denken. Dat is toch een dossier, een privatisering die toch geld gekost heeft.

Ja, dit heeft inderdaad een heleboel geld gekost.

Ik denk dat als de schadeclaim nu binnen is, dat dat waarschijnlijk voor de rechtbank gaat beslist worden. Het gaat over 40-50 miljoen euro’s. Ik denk dat dat gigantisch is uiteraard voor een stad als Oostende.

En belastinggeld.

En belastinggeld, dat maakt ook wel een verschil. Dat wordt waarschijnlijk nu doodleuk over de verkiezingen geen getild en het nieuw bestuur zal dan waarschijnlijk opgezadeld zitten met een enorme schuldenlast vanuit  AZ Sint-Jan. De vraag voor vereffening is uiteraard terecht, al die infrastructuur die aangepast is geweest, de modernisering, alles is opgefleurd in Serruys. Die gebouwen enzovoort, zijn nog altijd niet betaald. Er is nog geen eurocent betaald geweest aan het AZ Sint-Jan. Het lijkt me meer dan normaal dat er een schadeclaim komt.

Dat het stadsbestuur van Oostende op het moment niet welwillend is. Dat kan ik wel begrijpen. Maar het is ook een keuze geweest, het is een politieke beslissing geweest. Dan moeten ze ook de gevolgen van daaraan dragen.

Ja, maar dat niet alleen. Het heeft ook echt een enorme gevolgen voor de Oostendenaar.

Want burgemeester Tommelein laat daar toch een gigantisch grote schuldenput achter.

Inderdaad. Ik hoop dat de mensen dat inzien en dat ze daar voor de gemeenteraadsverkiezing van oktober rekening mee houden. Ik denk dat de oppositie al genoeg gedebatteerd heeft over hoe het verkeerd aangepakt is geweest. Het is ongelooflijk ook dat burgemeester Tommelein zelfs niet bepaalde pensioengelden wil betalen.

We zitten met statutairen, pensioenen moeten betaald worden. Er is een hele discussie over wie wat gaat betalen. Maar dat is eigenlijk niet logisch. De statutairen behoren toe tot het OCMW van de stad Oostende. Dus de pensioenlasten moeten ook ten laste komen van de stad Oostende.

Maar er zijn nog heel wat andere zaken waar er discussie over is wat ik echt niet begrijp. De politieke beslissing was zeer vlug gemaakt.

Dat klinkt allemaal goed voor de Oostendenaar Een goed eengemaakt AZ Oostende, maar dat de gevolgen niet ingeschat zijn geweest en dat de politieke beslissing tussen het pot en pint genomen is geweest. Ze hebben niet goed nagedacht over de gevolgen, voor de belastingbetaler en voor de patiënt in Oostende en bij uitbreiding voor al de inwoners van Oostende.

Ja, inderdaad. De privatiseringsdossiers van de afgelopen jaren zijn legio in zowel heel Vlaanderen binnen de lokale en regionale besturen, ziekenhuizen, kinderdagverblijven, woonzorgcentra. De voorbeelden zijn er en zijn eigenlijk talrijk.

En dan denk je van ja, de dag van vandaag wordt er nog een omgekeerde beweging gemaakt. Is dat nog een optie om na te denken dat je private initiatieven terug openbaar kan maken?

Dat denk ik wel. Er zijn voorbeelden genoeg.

Ik denk dat er onlangs in Limburg, daar ben ik niet 100% zeker van, een omgekeerde beweging gemaakt is.

In Brugge moeten we niet ver kijken. In Brugge is ook een omgekeerde beweging gemaakt. In de jaren 80, denk ik, daar ben ik niet zeker van, k ben niet zo goed in jaartallen. Maar in die tijd is het SFX  die nu een campus van het AZ Sint-Jan is ook van privé naar openbaar gegaan. Dus dat is een publiek stelsel.

Dus ja, in feite kan dat perfect.

Ik denk recent in Blankenberge ook nog.

Nee, dat was omgekeerde, in Blankenberge is het overgegaan naar AZ Zeno, dat is eigenlijk privatiseert.

Ik had het over woonzorgcentrum eigenlijk

Ah, het woonzorgcentrum . Ja, dan is dat een publiek WZC.

De Strandjuuter die overgegaan is naar Motena. Motena is ook publiekrechtelijk. Dus het is van publiek naar publiek. Dat is in feite perfect.

Althans, we praten nu toch over het AZ Sint-Jan. En je weet het zelf, je stelt het ook zo terecht in je artikel, Als het regent in Oostende druppelt in Brugge. Dus ook in Brugge gaan er nu stemmen op. Vooral van CD&V en NVA voor ook hier in Brugge één groot eengemaakt ziekenhuis te maken. Het AZ Brugge zouden ze dat waarschijnlijk noemen. Maar dan heb je het veel kleinere AZ Sint-Lucas die eigenlijk privaatrechtelijk is, zou eigenlijk overgaan, met een fusie, naar het AZ Sint-Jan. Wel, dat is perfect mogelijk maar dan onder de vleugels van een autonome verzorgingsinstelling. Dat is een AV, dat is publiekrechtelijk.

Dat is ook zo gebeurd met SFX. Dus waarom zou je eigenlijk een goed werkend publiek ziekenhuis, die twee jaar geleden uitgeroepen is als het beste ziekenhuis van Vlaanderen, waarom zou je dat nu moeten veranderen? Waarom zou je dat moeten laten fusioneren?

Dat is al een eerste vraag. Waarom zou je dat laten privatiseren? Als je ook ziet wat er gebeurd is in Oostende.

Een omgekeerde richting. Dat kan perfect, dat Lucas, die veel kleiner is, opgaat in het grotere AZ Sint-Jan die publiek is. Dat zouden wij graag zien uiteraard.

Het is ook uiteraard onze corebusiness  om te zorgen en te ijveren voor de publieke zorg in Brugge. Maar waarom zouden de politiek verantwoordelijken niet de omgekeerde beweging maken?

AZ Sint-Jan is het laatste publiek ziekenhuis, het werd mark regulerend. Op het moment dat wij geen publiek ziekenhuis meer hebben. Gaan de prijzen sowieso, misschien het eerste jaar niet, maar de komende jaren gaan we het allemaal voelen in onze portemonnee.

Ja Alexander, je haalt het eigenlijk nog mooi aan. En ik wil daarbij even de brug leggen.

Want je hebt het al zelf gezegd. Als het regent in Oostende, druppelt het in Brugge. Het volledige dossier, de privatisering in Oostende, was ook zoals je zelf aanhaalde, een politieke beslissing. En het ziet er eigenlijk een beetje naar uit dat Brugge dezelfde weg wil opgaan. Of toch sommige partijen?

Ja, wij hopen van niet. Maar we hebben geen enkele probleem met een fusie.

Dat is echt wel ons standpunt. Geen enkele probleem met een fusie. Maar laat ons dan gewoon de fusie maken en Lucas dan onder de vleugel van AV nemen. Zodoende dat ook Sint-Lucas in feite een publiekrechtelijk ziekenhuis is. We hebben in het verleden dat al meegemaakt met SFX.

Het is perfect mogelijk. Het is ook veel kleiner. Het ziekenhuis Sint-Lucas in Asselbroek is veel kleiner dan het AZ Sint-Jan in Brugge.

Dus ik vind het ook niet meer dan logisch dat ze de structuur overnemen van het grootste ziekenhuis.

Het is vooral een politiek punt. En er komen gemeenteraadsverkiezingen aan. Dus het zal waarschijnlijk iets zijn dat in de volgende legislatuur, wat eigenlijk ook de kiezer veel bij te willen heeft en zelf over kan beslissen. Wat kunnen we hier dan als vakbond tegen doen?

In Oostende stond het ook al inschreven door burgemeester Tommelein in het beleidsplan voor de komende zes jaar. Wij hadden dat zien staan. Maar we hadden niet de indruk dat het zo op vaart ging lopen. En in Oostende zijn we gepakt in snelheid.

Dus wij wisten op het moment dat er handtekeningen gezet werden een paar dagen voordien dat er een afspraak was met verschillende actoren om de diffusie in gang te zetten van het ziekenhuis.

Dus waren wij eigenlijk daar te laat.

We hebben dan uiteindelijk na de bekendmaking actie gevoerd. Wat kunnen we doen als vakorganisatie? Vooral actie voeren, de mensen sensibiliseren over de belang van het ziekenhuis. In Oostende was dat te laat. De handtekeningen werden al geplaatst drie dagen nadat wij het wisten. Wij waren dan genomen in snelheid.

Hier in Brugge is het een ander verhaal, het is al een paar keer in de gemeenteraad gekomen met enkele boeiende dialogen tussen vooruit, CD&V en NVA. Het is vooral CD&V die vragende partij is om te fusioneren. Tot zover hebben we geen enkel probleem, maar dat willen zij dan onder de koepel van een vzw. En een vzw is altijd privaatrechtelijk. Een vzw betekent een privatisering, sowieso, dus daar denk ik dat de vraag vooral gesteund wordt door de mutualiteiten. Door de christelijke mutualiteiten en door de katholieke zuilen, denk ik. Die hebben heel wat van de zorg in handen in West-Vlaanderen. En die zouden maar altijd graag een groot ziekenhuis als Sint-Jan ook onder hun vleugels nemen en in hun koepel krijgen.

Ja, want die rol van de christelijke zuil, van de mutualiteiten, is wel groter dan de mensen zouden denken. Het is niet een zuiver de politiek, toch?

Dat denk ik, ja. Er zijn daar heel wat belangen mee gemoeid, naar mutualiteiten toe, naar de katholieke partijen. De politieke partijen zijn ook erg belangrijk, Ze verliezen veld in de politieke wereld, maar ze willen dan veld winnen in de zorg. Dus ik denk dat dat allemaal meespeelt in het verhaal.

Maar los van dit, denk ik dat we nu wel op tijd zijn, dat we al vroeg weten, dat we vroeg beseffen van wij gaan dit moeten aankaarten bij de bevolking, we gaan de burger moeten sensibiliseren over het belang van een aanwezigheid van een publiek ziekenhuis, het laatste publiek ziekenhuis in West-Vlaanderen. Over de gevaren van een privatisering, vooral ook de financiële gevolgen naar de inwoners van Brugge. En ik denk dat we goed gestart zijn met onze campagne Niet winst maar welzijn, we hebben al een paar acties ondertussen gevoerd, zoals tijdens de 1 mei optocht, waar we flyers verdeeld hebben. Dan een paar artikels op onze website geplaatst, waaronder een prachtig artikel van Stan. En uiteindelijk hebben we ook nu, heel toevallig ook, in het kader van een actie van ABVV tegen de Europese besparingen, er moet 30 miljard bespaard worden in België, en dat gaan ze, volgens bepaalde politieke partijen opnieuw zoeken in de openbare diensten. De pijlers van de sociale zekerheid, de sociale zekerheid gaat aangepakt worden. De openbare diensten, die zeker een pijler is in onze sociale welvaartstaat men zal het geld ook zoeken in de gezondheidszorg. En dat was net ons opstapje om eigenlijk ook onze actie voor het behoud van het publiek ziekenhuis te accentueren. Dus we hebben al een paar acties gedaan, en ik denk dat wij mogelijks deze privatiseringsdrang zouden kunnen stoppen in Brugge.

Inderdaad, als je kijkt naar politiek ook, we zijn bij opname één dag nu na de verkiezingen. We zien dat de liberalen zware klappen gekregen hebben. Liberalen die ook in Oostende in de gemeenteraad zitten. Onder andere ook Groen, want niet vergeten, Groen heeft ook medehandtekeningen onder de privatisering gezet in Oostende.

De partij, CD&V, die hier ook in Brugge privatisering wil doorvoeren, verliest ook in de verkiezingen. Partijen die dan eerder gewonnen zijn voor een publiek ziekenhuis, zijn er als een Vooruit, als een PVDA, winnen erbij. Het is natuurlijk, ja, Vlaamse verkiezingen, federale verkiezingen mag je niet vergelijken met gemeenteraadsverkiezingen. Maar is dit een voorbode?

Ik denk wel dat het een tendens is. Ze zeggen altijd dat de kiezer altijd gelijk heeft, dat laat ik nog in het midden uiteraard. Zeker wel de Vlaamse belangkiezers.

Maar ik denk dat de burgers de privatiseringsdrang van de liberalen afgestraft hebben. We hebben een zware privatisering gehad in Oostende. De gevolgen zijn navenant voor de stemmen op Open VLD. Ook in Brugge kregen ze klappen. Dat kan ook een signaal zijn naar de politieke partijen die willen privatiseren, want ik denk dat de kiezer nu echt wel de kaart van publieke diensten, publieke zorg enzovoort, wil trekken, en het belang daarvan erkent.

En wij zijn ook bezig om deze publieke opinie nog meer te doen aangroeien, in het kader van, oké jongens, laat ons vooral hier het publiek ziekenhuis behouden. En laat het een waarschuwing zijn aan de politiek verantwoordelijke in Brugge. Want anders gaan ze ook dezelfde kant op.

Ja, inderdaad. De toekomst is publiek. Ik denk dat dat een mooie samenvatting is van wat je gezegd hebt. Goed, er komt nog heel veel meer aan natuurlijk, want dit is slechts de eerste aflevering van de podcast. We gaan het nog heel veel hebben met heel veel verschillende gasten over het belang van publieke zorg. Niet alleen publieke ziekenhuizen, maar ook gewoon publieke zorg in het algemeen, woonzorgcentra, kinderdagverblijven, de onderwerpen zijn heel erg breed.

Nogmaals, bedankt Alexander. En we houden alles verder in de gaten.

En jullie bedankt voor mij te inviteren voor het gesprek.

Met heel veel plezier gedaan.

Dankuwel. Dit was de podcast. Niet winst, maar welzijn.

Een initiatief van ACOD LRB West-Vlaanderen. Ik was jullie gastheer, Stan Geernaert. Dank ook aan onze gast, Alexander Haesaert.

Techniek en montage zijn in handen van Jens Bonte. De redactie werd gedaan door Quincy van Braeckevelt en Stan Geernaert.

Tot een volgende keer.